غزلِ طنزِ شعرِ 9
گفتم که دگر شعرِ نویی باید گفت!
آزاد و بدون قافیه دُرّی سُفت!
اما چو نمودم به نِتِ خویش نظر!
دیدم که اخیرا شده«نو» زِر زِرِ مفت!
پس روی به آهنگِ غزل آوردم!
کز بَهر ِشرابِ کهنه , نو دارد اُفت!
چون شعر ِنوی بی در وپیکر هرگز:
با شیوه ی سُنتی نمیگردد جفت!
در خاطره ها زنده بُوَد «شعرِ رسا»
زیراکه به جزشعرخوش آهنگ نگفت!
هر شاکیِ این طرزِ سخن آخرِ شعر:
سیلی بخورد ز قافیه های کلفت!!!